PAG-IBIG [hakbang]

Sa bawat pahina ng buhay mayroon mga pangyayaring hindi mo inakalang tatatak ng lubos sa iyong pagkatao. Madalas ay ito ang nagiging sanhi ng iyong kasiyahan, pagkabigo, kalungkutan, pagkaaliw, pagkalubog at pagpaparaya. Isa itong bagay na nakakahilong ieksplika at lubos na pag-aralan. Marahil dahil sa hindi naman ito isang kaganapan sa buhay na parehas sa ibang tao. Magkakaiba ang pananaw, pakiramdam, pagtanggap at pagkasuya natin sa konseptong ito.

Malamang ay tanda mo pa nung nasa elementary ka ang unang beses mong naranasan ang kakaibang pakiramdam na ubod na nagpasaya sa iyo. Na sa tuwing dadaan ang “crush” mo at mapapatingin o titig sayo ay para ka bang nasa alapaap at sinusuray-suray ng mga ulap. Ito na marahil ang unang kilig at unang hakbang ng kamulatan mo sa konsepto ng puso.


Dumaan ang mga araw at naging abala ka sa buhay estudyante. Trip na trip mo pa ang mga usong kanta ng mga kabataan noon. Natatandaan mo ba ang mga linya sa kantang "Torpedo" na pinasikat ng eraserheads. Dito mo natutunan na kung gaano kagaan sa pakiramdam ang mapunta sa ikasiyam na alapaap ay siya ring hirap iparamdam sa kanya. Oo, minsan din akong naging ganyan. Naging utal, nagmukang tanga at napahiya sa harapan niya. Pero hindi naman dun nagtapos ang lahat, kasi mas tumimbang sayo ang ligayang nararamdaman at nabulalas mo din ang lahat. Eto na ang simula ng panibagong kabanata ng iyong buhay.

Napakaganda at napakagwapo mo sa araw-araw na ginawa ng Diyos. Isa na yan sa epekto ng bugso ng iyong damdamin. May nagaalaga na sa iyo at may inaalagaan ka na din. Laging may ngiti sa iyong mga mata at labi animo'y kumikislap na parang mga bituin sa kalangitan. Inspirado ka sa mga bagay-bagay at laging positibo ang pananaw mo sa buhay. Malamang ay unang beses din to na gumawa ka ng "blogsite" para lang isigaw sa mundo kung gano ka kasaya. Lumipas ang mga araw, buwan at taon kasama ng mga koleksyon mong bulaklak, lobo, cake, greeting cards at singsing.

Sa pakikipagsapalaran sa masalimuot mong buhay, maraming nagbago. Ang bulaklak na itinago mo ay nabulok din. Ang lobo na dati'y napakalikot ay di na makaangat sa himpapawid. Ang greeting cards na dati'y punong-puno ng sulat ay nangupas na. Tanging naiwan sayo ay ang pares ng singsing na dati'y magkahiwalay na nakasuot sa inyong mga mumunting daliri. Masakit at halos gumuho na ang mundo mo. Umaayaw ka na sa buhay at nais na lamang ay salubungin na ang karit ni kamatayan. Asan na ang dating ngiti?... ang kumikislap na mata?... ang kagwapuhan at kagandahan?... ngaun ay para ka na lang tanga na nasa isang sulok at katumbas mo pa ang pulubi na kulang na lang ay laglagan ka ng barya.

Nagmakaawa ka, lumuhod sa harapan niya at nangangakong magbabago at hindi na mauulit ang lahat. “Magsimula muli tayo”… ngunit nalaman mo na lang na huli na ang lahat. Wala na ang siglang dati ninyong pinagdadamayan. Wala na ang mga saya at puro hinagpis at kalungkutan na lang ang natira. Tumigil ang mundo mo, walang direkson.

Para lamang yan bangin, pinakamasarap ay ang aktong tumalon ka at parang lumilipad na walang pakialam kung ano man ang kakabagsakan. Lumipas ang panahon at unti-unti kang bumawi sa pagkakasadlak. Malamang ay nabasa mo din ang mga payo ni Bob Ong at naisabuhay ang lahat. Handa ka ng salubungin muli ang buhay ng buong tapang, walang pagsisisi at puno ng pag-asa. Nasabi mo na lang... "Ngaun alam ko na, ganun pala ang PAG-IBIG"